Inspiratie en ergernis

Het schrijven van mijn boek ‘Krachtig Vakmanschap’ blijft inspireren. In mijn zoektocht naar ‘dat wat werkt’ spreek ik op heel verschillende locaties met veel verschillende mensen, die allemaal ‘iets’ doen wat hen bijzonder maakt in de opleiding van jonge mensen op weg naar vakmanschap.

Vandaag sprak ik met Erik Koldewijn, directeur MBO college voor dienstverlening & gastvrijheid. Om onderweg flink wat werk te verzetten besloot ik met de trein te gaan. Het bleek vandaag een minder handige keuze: op het traject was een auto in botsing gekomen met een trein, ik hoop dat daar alles goed is afgelopen, ik was in ieder geval rijkelijk laat op onze afspraak. Gelukkig hadden we alsnog voldoende tijd voor een mooi gesprek. 

Onder het college van Erik vallen diverse opleidingen in de horeca, facilitaire dienstverlening, toerisme, uiterlijke verzorging, beveiliging en brood- en banketbakkerij. Een afdeling waar veel ambachtelijke vaardigheden aan bod komen en waar de samenwerking met de regio hoog en belangrijk is. Binnenkort ga ik een dag meelopen om te ervaren hoe een aantal docenten / instructeurs, studenten boven zichzelf uit laten stijgen. Het lijkt een mooi en waardevol onderdeel van mijn hoofdstuk ‘Verbinding’ te worden. 

We spraken over relaties leggen, vertrouwen geven, erkennen wie iemand is en begeleiden in plaats van directief sturen, zijn belangrijke vaardigheden om in contact te staan met de omgeving en de student. Vanuit de relatie kun je echt met elkaar in verbinding staan, waarbij erkennen van verschillen of elkaars vaardigheden een meerwaarde worden voor succes. Om te zien hoe het college in Almelo hier mee om gaat, ga ik binnenkort een dagje meelopen. Zelf leer en ontdek ik het meest van kijken, luisteren en ervaren en hoop die dag weer een mooi verhaal toe te voegen aan het boek!

Ondertussen zit ik in de trein op weg naar huis, nog steeds met een vertraging door het ongeval van vanochtend en probeert iemand verbinding te maken met mij. Een dame naast mijn stoel vraagt plompverloren: ’Wilt u ook een cadeautje van Jezus?’ Ik onderdruk een gevoel van ergernis. Ik was net lekker aan het werk en werd uit mijn concentratie gerukt. Mijn antwoord is desondanks nog redelijk vriendelijk:’ nee, dank u wel.’ 

En dank u wel is welgemeend. Ook dit voorval vertelt mij iets over verbinding: als interesses niet aansluiten, of iemand (nog) niet toe is aan bepaalde informatie of kennis, heb je een andere route nodig. Bouw eerst een relatie en zoek naar aanknopingspunten om in gesprek te raken.  De kans dat ik op de vraag van deze dame in zou gaan is redelijk klein, een andere openingsvraag had mij misschien wel verleid tot een gesprek.